نکاتی درباره نوشتن املا

نکاتی در مورد درست نویسی املا
تشخیص شکل صحیح حروف و درست نویسی از اهداف املاست.

 در هنگام نوشتن املا از به کاربردن واژه های « هم آوا » به جای یکدیگر پرهیز شود.

*

در نوشتن املا به نحوهٔ تلفظ و مطابقت آن با شکل نوشتاری دقّت شود. پس از پایان املا، متن را یک بار دیگر مرور کنید.

*

تلاش کنیم در هنگام نوشتن انشا، از نشانه های نگارشی مناسب استفاده کنیم.

گونهٔ گفتاری زبان )شکل محاوره ای( را در نوشتار به کار نبریم، مگر در نقل و قول ها و سبک های ویژه.

*

کتاب درس فارسی می تواند یکی از منابع شناخت املای واژگان باشد.

 یکی از راه های تقویت املا، پرورش مهارت خوب گوش دادن است.

*

در نوشتن املا دقّت و سرعت موجب می شود تا متن آن به دور از هرگونه خطا باشد.  واژه های هم آوا از مباحث دشوار املایی است. شناخت شکل درست آنها به معنا و کاربرد آنها در جمله وابسته است.

*

کلمه های مخفّف )کوتاه شده( معمولاً به همان صورتی که تلفّظ و شنیده می شوند، باید نوشته شوند.  بعضی از کلمه ها دو املایی اند؛ یعنی به دو شکل نوشته می شوند، مانند: جرئت، جرأت  هیئت، هیأت

*

هنگام نوشتن فعل های ماضی سوم شخص جمع، مراقب باشیم که آنها را به شکل صحیح نوشتاری بنویسیم، مانند: «خوردند » به جای «خوردن .»

کلماتی مانند عیسی، موسی، مصطفی و … باید به همین شکل نوشته شوند؛ هرچند تلفّظ آنها متفاوت از شکل نوشتاری آنهاست.

*

در نوشتن املای دو کلمهٔ گزاردن و گذاردن نباید باهم اشتباه کرد. گزاردن به معنای ادا کردن و به جا آوردن و گذاردن به معنای نهادن و قرار دادن است.  بهتر است هنگام شنیدن نشانه های اختصاری در املا شکل نوشتاری کامل آنها نوشته شود؛ مانند «ص »: صلوات اللّه علیه.

*

یکی از راه های تشخیص شکل درست املای کلمه ها علاوه بر توجّه به معنا، دقّت در رسم الخطّ رایج زبان است؛ مانند: خواهش، بالاخره و …

کلمهٔ فراغ به معنی آسودگی و کلمهٔ فراق به معنی جدایی است. تشخیص درست این دو کلمه در هنگام املا از راه مهارت شنیدن و معنی جمله میسّر است.

*

در املای کلمات مرکّب، نوشتن هر دو شکل )جدانویسی و سرهم نویسی( درست است، مانند: خوش حال/ خوشحال، کتاب خانه/ کتابخانه

کلمهٔ صَلاح به معنی خیر و نیکی و کلمهٔ سِلاح به معنی ابزار جنگ است. درهنگام نوشتن املا به تلفّظ و معنی آنها دقّت کنیم.

*
کلماتی همچون « بلیت، اتو، توس، اتاق، قورباغه، … »  واژه هایی هستند که گاهی به صورت « بلیط، اطو، طوس، اطاق، غورباغه و … »  نیز نوشته می شوند، امّا شکل اوّل مناسب تر است.
در شکل نوشتاری کلماتی همچون « خواهر، خوش، خواستن، خواهش، خوابیدن ، خواندن، خوار و … »  حرفی وجود دارد که خوانده نمی شود. به خاطر سپردن شکل املایی آنها از نکات مهمّ املایی است.

*

منبع : فارسی کلاس هفتم
*